Een goed koolstofvezelframe heeft een mix van verschillende soorten koolstofvezels, die elk op verschillende plaatsen in het frame worden gebruikt voor zeer specifieke doeleinden. Vezels met een hoge modulus zijn duur, dus fietsfabrikanten gebruiken wijselijk een relatief klein aantal belangrijke gebieden zoals neerwaartse verlengingen, trapassen en liggende achtervorken om de trapkracht te weerstaan ​​en de fiets harder te maken. Maar ze worden in de vorm geplaatst samen met standaard middelste vormen en zeer sterke vezels om een ​​goede duurzaamheid, prestaties en rijkwaliteit van het carbon frame te creëren.

Sandwichschuim van koolstofvezel is om twee redenen een geweldig materiaal. Ten eerste is het gewicht lichter dan bijna elk ander materiaal. Ten tweede kan de stijfheid van koolstofvezel, in tegenstelling tot metaal, fijn worden gemanipuleerd; de stijfheidskarakteristieken zijn alleen van toepassing op de unidirectionele of lange as van de vezel zelf, dus de stijfheid kan worden aangepast aan de manier waarop het koolstofvezelcomposietmateriaal is georiënteerd of in de mal is geplaatst. Dit wordt anisotropie genoemd. Metalen daarentegen zijn isotroop en vertonen langs elke as van het materiaal dezelfde sterkte- en stijfheidseigenschappen.